Հետքեր ավազի վրա

Մի անգամ մի մարդ երազ տեսավ. իբր ինքը գնում է ավազե ափով, իսկ իր կողքին  Աստված է: Երկնքում առկայծում էին դրվագներ նրա կյանքից: Դրանցից յուրաքանչյուրից հետո ավազի վրա նա նկատում էր հետքերի երկու շարք՝ մեկը իր ոտքերի, մյուսը՝ Աստծո: Երբ մարդու աչքերի առաջ առկայծեց իր կյանքի վերջին պատկերը, նա  նայեց հետ՝ ավազի վրայի հետքերին: Տեսավ, որ հաճախ իր կյանքի գծի երկայնքով ձգվել էր հետքերի միայն մեկ շարք, և որ դա եղել էր հատկապես իր կյանքի  ամենադժվար և ամենադժբախտ պահերին: Նա խիստ տխրեց և  հարցրեց Աստծուն.

— Դու չէի՞ր ինձ  ասում, եթե հետևեմ քո ճանապարհին, դու չես թողնի ինձ մենակ: Բայց ես նկատեցի, որ իմ կյանքի ամենադժվար պահերին միայն  հետքերի մի շարք է ձգվում ավազի վրա: Ինչո՞ւ ես  ինձ լքել, երբ ես ամենաշատն եմ  քո կարիքը զգացել:

Աստված պատասխանեց.

— Սիրելի, սիրելի փոքրիկ: Ես սիրում եմ քեզ և երբեք քեզ չեմ լքի: Երբ քո կյանքում վիշտ  և փորձություններ են եղել, միայն  հետքերի մի շարք է  ձգվել ճանապարհով: Եվ դա այն պատճառով, որ այդ ժամանակ ես քեզ տարել եմ  ձեռքերիս վրա:

Թարգմանությունը՝ Սերգեյ Բոյախչյանի

Как-то раз одному человеку приснился сон. Ему снилось, будто он идёт песчаным берегом, а рядом с ним — Господь. На небе мелькали картины из его жизни, и после каждой из них он замечал на песке две цепочки следов: одну — от его ног, другую — от ног Господа.Когда перед ним промелькнула последняя картина из его жизни, он оглянулся на следы на песке. И увидел, что часто вдоль его жизненного пути тянулась лишь одна цепочка следов.Заметил он также, что это были самые тяжёлые и несчастные времена в его жизни. Он сильно опечалился и стал спрашивать Господа:

— Не ты ли говорил мне: если последую путём твоим, ты не оставишь меня. Но я заметил, что в самые трудные времена моей жизни лишь одна цепочка следов тянулась по песку. Почему же ты покидал меня, когда я больше всего нуждался в тебе?

Господь отвечал:

— Моё милое, милое дитя. Я люблю тебя и никогда тебя не покину. Когда были в твоей жизни горе и испытания, лишь одна цепочка следов тянулась по дороге. Потому что в те времена я нёс тебя на руках.